Edukacja domowa

Zjawisko, które jest i pozostanie niszowe, ale które ostatnimi laty budzi duże zainteresowanie. Rodzące wiele pytań, budzące niemało niepokojów i wątpliwości, chociaż też w jakimś sensie fascynujące. Czym jest? Czy tylko „spełnianiem obowiązku szkolnego poza szkołą”? A może pewnym stylem życia? Jakim? Jakich ludzi przyciąga? Dlaczego? Jak wygląda nauczanie takich dzieci? Co z ich socjalizacją? O tym wszystkim chcę pisać i zapraszać do pisania osoby mające coś do powiedzenia na ten temat.

Jedenaście lat temu odkryliśmy z mężem, że jest to droga dla nas. Uczyliśmy się, czerpiąc z doświadczenia pionierskich rodzin, czytając blogi i książki poświęcone tej tematyce, a przede wszystkim praktykując nauczanie domowe naszych dzieci. Przeżyliśmy dużo fantastycznych chwil, odnieśliśmy niemało sukcesów, ale też popełniliśmy dużo błędów. Jednak przede wszystkim przestawiliśmy naszą hierarchię wartości i poznaliśmy, że można żyć w sposób, za jakim podświadomie tęskniliśmy, nie wiedząc, że tak można. Edukacja domowa fascynuje, bo jest wyborem pewnej edukacyjnej wolności. A z drugiej strony budzi obawy, gdyż jest pójściem pod prąd i wzięciem na siebie dużej odpowiedzialności za wychowanie i wykształcenie własnych dzieci. Dlatego rodziny uczące w domu potrzebują wsparcia, zachęty, pomocy. Myślę, że uda mi się choć trochę sprostać temu zadaniu. Planuję wydawać publikacje książkowe, gazetę, pomoce oraz materiały związane z tą formą życia i uczenia.