Język polski w liceum

Nie uczy się literatury w kontekstach filozoficznych, historycznych itp. Nie uczy się argumentowania. Mało pisze. Stajemy się ludźmi pozbawionymi kultury humanistycznej, obycia w kulturze wysokiej, zubożamy swoje życie umysłowe. Mnie samej trudno było przeforsowywać uczenie się przez dzieci tekstów na pamięć ( bo przecież na egzaminie o to nikt nie pyta), pisanie ambitniejszych tekstów (bo to wymaga dużego wysiłku), aczkolwiek zawsze starałam się robić to, co było w danym momencie możliwe. Jako polonistka jestem zwolenniczką nauki w grupie, bo można dyskutować, wyrażać swoje opinie, można przedstawiać fragmenty tekstów, co służy głębszemu ich zrozumieniu.Literatura pomaga nam w poznawaniu siebie i świata, pozwala stawiać istotne pytania i szukać na nie odpowiedzi. Powinna pobudzać do refleksji, uczyć krytycyzmu, wymuszać własny sąd.Na poziomie liceum nie chodzi o to, by poznać w pełni historię literatury, tylko wybrać to, co najistotniejsze. Język polski nie musi dawać szybkiego i powierzchownego oglądu całości, ale umożliwić spotkanie z wybranymi dziełami wybranych pisarzy. Nie należy też wyizolowywać utworów literackich spośród innych dziedzin sztuki, ale łączyć różne zjawiska i wyjaśniać świat poprzez analogię. Warto pokazywać sztukę, czytać teksty filozofów, słuchać muzyki typowej dla danej epoki. Zastanawiać się, jakie niezniszczalne wartości kryją w sobie dzieła mistrzów. Niech polski będzie szkołą myślenia i kształtowania siebie.